Տար ինձ սրտի այն ափը

Անհայտություն,

տար ինձ անապատներդ,

որտեղից բուրգերը չեն հեռանում՝

իբրև զառամյալներ,

ուր ստվերներ չկան ժանեկազարդ,

և չկան միջանցիկ քամիներ՝

արծաթե բուրվառները հագած:

(Քամիները դրախտի ուղևորներ են,

որ մեր ներսն են նայում):

Տար ինձ բլուրներդ, որ հառնում են,

երբ ստորոտվում ենք մենք,

և սուզվում, կորչում են,

երբ մենք հայտնվում ենք

ունայնության կապույտ երակներում:

Տար այն ժամանակը, որի բոլոր դռները բաց են երկմտանքի առաջ,

ու բոլոր երիզները նարնջագույն են,

ինչպես ցավի մատները,

որ դեռ չեն հասել շոյանքին:

ՈՒ վերջապես,

եթե գետերը դեռ կանգ չեն առել,

տար ինձ սրտի այն ափը,

որտեղից ոչ ոք դեռ չի վերադարձել՝

առանց երկնագույն եղեգների,

որոնց մեջ քամիները թիթեռներ են դառնում:

Սոս Մնացականյան

Մեկնաբանություններ